Het was humor, goed kunnen samenwerken en een open houding die ervoor zorgden dat Lisa ten Veen haar afstudeerstage Social Work kon doen bij VNN. Inmiddels werkt ze als sociotherapeut/agoog bij kliniek Bolsterburen in Heerenveen. Hoe ervoer Lisa haar stageperiode bij VNN?
“Vanuit de opleiding had ik nog niet veel meegekregen over verslavingszorg”, vertelt Lisa. “Via de vacaturebank stuitte ik op een gegeven moment op een stageplek bij VNN. Ik had twee gesprekken bij andere zorginstellingen, maar het leuke gesprek met VNN gaf voor mij de doorslag. In plaats van kritische vragen naar dingen die ik nog niet kon, vroegen ze naar mijn competenties. Hield ik van ouwehoeren met collega’s, kon ik goed samenwerken en stond ik open voor nieuwe ervaringen? Het was erg verfrissend en gaf me het gevoel dat dit de juiste plek was voor mij.”
Lisa liep stage als sociotherapeut. Het klinische stuk was voor haar helemaal nieuw. “Het leuke aan een stage in een kliniek is dat je niet per se op één afdeling hoeft te blijven, je mag gerust wisselen. In Bolsterburen heb je drie afdelingen in de kliniek: de detox (afkicken), Observatie en Diagnose en Klinische terugvalpreventiebehandeling. Ze zijn allemaal heel anders en cliënten zijn op een heel ander punt in hun herstel. Ik heb expres een beetje gerouleerd tussen de afdelingen om een beter beeld te krijgen. Ik ben dan geen verpleegkundige, maar ik mocht ook meelopen met de opnamediensten. Daarnaast liep ik mee met de psychomotorische therapie en muziektherapie.”
Niet altijd even makkelijk
Daarnaast moest ze leren hoe ze groepen moest begeleiden, hoe groepsdynamiek werkt en hoe daar mee om te gaan. Lisa: “In zo’n groep kan er veel emotie op je afkomen. Zo maken cliënten als ze bij ons binnenkomen een soort collage, waarbij ze vertellen over hoe hun verslaving is begonnen. Dit zijn vaak heel traumatische ervaringen en het kan soms lastig zijn om dat goed te verwerken en vervolgens ook in je rol te blijven als sociotherapeut. Je krijgt in de groep met veel verschillende meningen, achtergronden en soorten reacties te maken. Je wil iedereen ruimte geven, maar je wil ook grenzen stellen. Ik het begin vond ik het erg lastig om uit te spreken wat ik precies spannend vond, dat was ik niet gewend. Bij Bolsterburen kon ik fouten maken, daar eerlijk over zijn en vervolgens samen kijken naar hoe het beter kan.”