Simon (28) spreekt naast Nederlands ook Spaans, Duits, Engels en Filipijns. Daarnaast is hij verslaafd. Daarom is hij opgenomen in Kliniek Vossenloo op de intensieve behandeling, waar hij 8 maanden verblijft. Hij vertelt over zijn opname, hoe hij daar is terecht gekomen en zijn ervaringen.
“Op mijn 15e kwam ik uit de kast op school. Dit viel niet goed. Ik werd ingesloten op het schoolplein door veel mensen en werd bedreigd en geslagen. De politie, mentors en de conciërge moesten de groep uit elkaar halen. Ik droeg destijds gothic kleding en ook dat hielp niet. Ik heb me echter niet opgesloten thuis, omdat ik niet wilde toegeven aan de intimidatie. Wel wilde ik mijn woonplaats na mijn middelbare school zo snel mogelijk verlaten.”
Simon zit tegenover me in Kliniek Vossenloo in Eelde, in een relatief koele kamer voor deze zinderende zomerdag. Ik heb hem gevraagd zijn verhaal te doen, zodat anderen weten dat er mensen zijn zoals zij, en dat VNN hen ook kan helpen. Ik weet dat ik veel van hem vraag, door hem directe vragen te stellen, maar hij lijkt zich niet te schamen en hij zit er ontspannen bij.
Toen hij jonger was, ging zijn familie veel op vakantie. Eenmaal oud genoeg wilde hij zelf ook graag reizen. Hij droomde van een jetset-leven, spanning en feest. “Ik ging naar Texel voor mijn stage en toen ik 18 werd naar Spanje, om te werken. Ik werkte te veel, feestte te veel en reisde te veel. Omdat een aantal vrienden had die voor budgetluchtvaartmaatschappijen werkten, kon ik goedkoop aan tickets komen. Ik ging naar Malgrat de Mar, Costa Maresme, en naar skioorden om te werken als receptionist, animatiemedewerker en steward van een feesttrein. Ik kwam terecht in Barcelona, waar ik zo’n tien jaar heb gewoond. Dat is eigenlijk waar de echte ellende pas begon.”
Ik kijk naar de jongen voor me en probeer me voor te stellen wat voor leven hij heeft geleid. Hij ziet er gezond uit, draagt een casual T-shirt, heeft kort haar en gaatjes in zijn oren. Zoals zoveel andere jongeren. Hij vervolgt: “Ik kwam in de underground gay scene terecht. Ik dacht eindelijk een groep mensen te hebben gevonden die was zoals ik. Als tiener had ik weleens afspraakjes gehad via een website, en hoewel daar een gevaarlijke kant aan zat, genoot ik van die vorm van aandacht. In Barcelona ging ik veel op stap, ontmoette veel mensen, en kwam ook in aanraking met drugs. In die scene is het niet vreemd om GHB of ketamine te gebruiken tijdens de seks.”
“Op een gegeven moment kreeg ik speed aangeboden – dacht ik. Het bleek crystal meth te zijn. Ik was onmiddellijk hooked. Ik had niet eens tijd om kwaad te zijn op de leugen, want ik moest op zoek naar een nieuwe hit. Ik was de controle compleet kwijt, en dat terwijl mijn toenmalige vriend niets in de gaten had. Toen hij erachter kwam stelde hij me een ultimatum: of ik vertelde het mijn familie zelf, of hij zou het doen. Ik heb alles verteld aan mijn ouders en zus, die me smeekten naar Nederland te komen. In plaats daarvan probeerde ik zelfmoord te plegen door een overdosis te injecteren. Dat mislukte, ik raakte bewusteloos en toen ben ik seksueel misbruikt. Dat was voor mij de druppel.”
Zijn toenmalige vriend ontmoette Simon op een manier waarop dat normaal alleen in Hollywood-films gebeurt: op een strand in Spanje. Hij werd op slag verliefd op de Filipijnse jongen en woonde de eerste 6 maanden bij zijn familie in huis, waar hij de taal, ‘Tagalog’, leerde verstaan. Toch was het niet makkelijk voor het stel: de ouders van zijn ex spraken geen Engels en leefden bovendien op een heel andere manier. Waar Simon hield van het wilde leven, ging het geld van zijn ex allemaal naar zijn familie. Samen op vakantie zat er niet in. Toen het stel besloot afstand van elkaar te nemen, ging het mis.
“Vanaf de herfst van 2019 begon het steeds meer uit de hand te lopen. Toen kwam corona ook nog eens begin 2020. Ik werkte als planner en data-analist en werkte vanaf toen alleen nog maar vanuit huis. Dit betekende dat niemand doorhad wat ik precies deed achter gesloten deuren. Gedurende ongeveer een heel jaar had ik een tweede leven. Tussendoor ben ik anderhalve maand nog in Nederland geweest, bij mijn familie. Toen was ik helemaal clean en had niemand iets door. Zodra ik terug in Barcelona was, ging ik weer totaal los en zorgde dat ik het minimale op werk bleef doen, zodat ze niets in de gaten hadden.”
In die tijd vermagerde hij sterk, en hij zakte steeds verder in een isolement. De trek naar drugs groeide zoveel dat hij op een gegeven moment niets anders meer wilde. “Met crystal meth, ook wel Tina genoemd onder gebruikers, treed je buiten je lichaam. Zeker als je cocktails maakt met verschillende drugs. Onbewust zet je alles op het spel. Ik dacht steeds dat ik het onder controle had en het zelf wel kon oplossen. Tot het dus zo uit de hand liep dat ik dood wilde. Ik besefte dat ik niet lang meer verslaafd kon zijn. Als ik zou blijven gebruiken, zou ik sterven. Dat is een enge gedachte, maar wel een realistische.”
Met de hulp van vrienden in Barcelona en zijn familie is Simon terug naar Nederland begeleid. Hij gebruikte nog wel, maar was al geminderd. Eenmaal thuis ging hij afkicken bij zijn ouders en ging hij de medische molen in: afspraken met de dokter, lichamelijk onderzoek en langs de internist voor mogelijke infecties. In zijn rechterarm had hij geen gevoel meer vanwege misprikken, hij had Syfilis, en nog erger: HIV. Dit wist Simon al langer, toen hij andere ziektes opliep in de Filipijnen en daarvoor onderzocht werd. De dokters waren bang dat hij door zijn onregelmatige medicijninname resistent was geworden, maar dat bleek gelukkig niet het geval.
In november 2020 werd hij ingeschreven bij kliniek Vossenloo voor Observatie & Diagnose en in december ging hij naar de afdeling Intensieve Behandeling. Bij VNN staat de omgeving van cliënten, ook wel ‘het systeem’ genoemd, centraal. Simon zijn familie kwam dan ook naar de kliniek voor therapie. Niet alleen waren zij ook erg geraakt door Simon zijn ziekte, het is ook belangrijk om de omgeving te leren omgaan met zijn gedrag. Tijdens systeemtherapie krijgt de familie de kans om te vertellen hij zij geraakt zijn en leren zij hoe zij Simon kunnen helpen.
Toen Simon eenmaal nuchter was en de rust had om te realiseren wat hem allemaal was overkomen, kon zijn brein de trauma’s niet aan. Hij kreeg epileptische insulten, soms wel twee keer per dag, gepaard met flashbacks. Door middel van EMDR, wekelijkse gesprekken met de psychiater, systeemgesprekken en groepsgesprekken werken Simon en zijn behandelaren om de trauma’s een plek te geven. Hij moet vaak naar het ziekenhuis voor testen en uitslagen. Ook de staf en zijn medebewoners in de kliniek zijn getraind om hem op te vangen als “het insultencircus” weer begint. Ze weten dat ze hem niet alleen moeten laten.
“De mensen met wie je op de groep komt, zoek je natuurlijk niet uit. Maar toch is deze groep als een familie voor me geworden. En we groeien ook als groep. We zijn met 17 man en iedereen voelt zich vrij om te praten over van alles. Aan het begin willen de meeste mensen geen contact, maar na verloop van tijd merk je dat iedereen naar elkaar toetrekt. We huilen en lachen samen en delen de meest persoonlijke verhalen. Maar je moet altijd in je achterhoofd houden dat dit mensen zijn met een heftige verslaving en dat ze zomaar de kliniek kunnen verlaten. Dat is een vreemd spanningsveld.”
In groepsverband werken is erg belangrijk bij Vossenloo. Bepaalde rituelen komen voort uit de tijd dat het Hoog-Hullen was. De mensen in de groep spreken elkaar aan op gedrag. Dit doen ze bijvoorbeeld door ‘pak-aans’, waarbij als iemand zich niet aanpast aan de groep, iemand hem daarop terecht kan wijzen. Diegene wijst dan naar degene die zich misdraagt, vertelt wat diegene doet dat vervelend is, en die persoon mag daar pas 24 uur later op reageren, als hij erover na heeft kunnen denken. Veel mensen hebben lange tijd onaangepast geleefd en moeten op deze manier leren hoe zij op een andere manier met mensen kunnen omgaan.
De groep leerde Simon dat hij graag in de spotlight staat en veel aandacht opvraagt. “Ik bemoeide me overal mee en mengde me in elk gesprek. Ik was me daarvan totaal niet van bewust en leerde dat dan ook snel af. In het begin kan dat best lastig zijn, je moet stevig in je schoenen staan om kritiek goed te kunnen ontvangen. En je investeert veel in elkaar en incasseert veel. Je leeft hier toch in een minimaatschappij met bepaalde regels. Dit kan confronterend zijn, maar als je een leven wil zonder drugs, dan is dit nodig. Je kunt de kliniek altijd verlaten, maar dan is de kans groot dat je je problemen nooit oplost.”
In Vossenloo ging Simon ook meer in het ‘hier en nu’ leven. “Ik was altijd bezig met de volgende hit, niet met hoe ik me werkelijk voelde op dat moment.” Dat betekent niet dat hij geen plannen heeft voor de toekomst. “5 augustus is mijn laatste dag in de kliniek. Ik heb mijn Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) binnengekregen en ga naar een begeleid wonen-faciliteit van VNN. Als dagbesteding zal ik vrijwilligerswerk doen, en ga ik de structurele deeltijdbehandeling bij VNN volgen. Als ik dat heb afgerond, ga ik de kappersopleiding doen, zodat ik barbier kan worden. Dat leek me altijd een leuk en creatief beroep. Ook is het voor mij een realistische keuze. Ik moet niet iets gaan doen met een enorme werkdruk, bijvoorbeeld.”
Simon is ver gekomen in minder dan een jaar tijd. Van 6 tot 7 dagen achter elkaar wakker dankzij vriendin en vijand ‘’Tina’’, naar rust vinden in de kliniek en in contact staan met zijn vrienden en familie. Zijn advies aan anderen die twijfelen of zij een behandeling moeten aangaan of niet: “Doe het en zie de zware momenten als leermomenten. Je middel heeft jou in zijn greep. Alleen door behandeling kun jij het middel weer onder controle krijgen. Je moet misschien wel diep zinken om eruit te komen, maar jij bent dat waard.”
*Dit verhaal is waarheidsgetrouw opgeschreven. Uit privacyoverwegingen is de naam ‘Simon' gefingeerd en heeft de persoon op de foto niets te maken met degene over wie dit gaat.
