Johan volgde de deeltijdbehandeling bij VNN in Emmen. Deze deeltijdbehandeling is voor mensen die al met hun gebruik zijn gestopt maar hulp nodig hebben bij het opbouwen van een bestaan zonder drank of drugs.
Een gezin, een huis en een baan, het leven lachte de nu 38-jarige Johan toe. Op een gegeven moment kreeg hij last van slaapproblemen. Een psychiater stelde de diagnose ADHD en schreef Johan het middel dexamfetamine voor. Aanvankelijk leken de effecten louter positief, met name voor zijn werk: Johan deed zijn werk tweemaal zo snel als zijn collega's. Toen hij de dexamfetamine fijn ging stampen, op ging snuiven voor een sneller effect en elke 3 uur nieuwe pillen nodig had, drong bij hemzelf langzamerhand het besef door dat hij niet goed bezig was.
Niets aan de hand
Dat gevoel had Johans vrouw Carola al langer. "Johan werd vlakker en steeds gemaakter in zijn gedrag. Niets van wat hij deed of zei leek nog uit zijn hart te komen en hij had ontzettende stemmingswisselingen. Ik wist dat hij veel te veel gebruikte en zei vaak dat hij moest stoppen, maar dat had totaal geen effect."
"Ik zag het probleem niet zo", vertelt Johan. "Ik kon voor mijn gevoel op mijn werk en thuis nog goed functioneren, ondanks mijn gebruik. Op mijn werk had niemand door waar ik mee bezig was. Bovendien was ik leidinggevende en als iemand al iets vreemds aan mij gemerkt zou hebben, zou die persoon dat waarschijnlijk niet tegen mij hebben durven zeggen. Dit gecombineerd met het feit dat mijn baas in een ander deel van Nederland werkte, zorgde ervoor dat ik mijn verslaving lang verborgen kon houden."
Zelfmoordpoging
Toch ging het gruwelijk mis. Carola: "Het was op maandag aan het einde van de middag en Johan was nog niet thuis van zijn werk. Ik voelde dat er iets niet goed was. De telefoon ging, Johan belde om te vertellen dat hij van de weg was geraakt en naar de Eerste Hulp was gebracht. Hij klonk verward. Hij had onderweg een hele voorraad pillen ingenomen, zo bleek later."
"Ik was alleen nog maar bezig met gebruik. Zelfmoord leek dé oplossing", zegt Johan. "Ik had het helemaal ingevuld: hoe lang het zou duren voor de pillen hun werk zouden doen, waar ik dan zou rijden, zodat ik dichtbij het ziekenhuis zou zijn als er iets mis zou gaan en ik bijvoorbeeld een maagbloeding -dus pijn- zou krijgen. Pijn wilde ik namelijk absoluut niet."
Carola wilde graag dat Johan in het ziekenhuis bleef, omdat ze vond dat hij professionele hulp nodig had. "Een zelfmoordpoging is tenslotte niet niks. Toch moest ik hem weer mee naar huis nemen. Eenmaal thuis zochten we hulp bij de ggz." Tijdens het intakegesprek kwam de verslaving uit. Johan: "Daarna kwam ik bij VNN in Emmen terecht. Ik had gesprekken met een maatschappelijk werker en een verslavingsarts. De arts was heel duidelijk: jij gaat de amfetamine afbouwen en het niet langer snuiven."
Eerst zien, dan geloven
"Van het afbouwen werd Johan niet meteen een leukere man", zegt Carola. "Hij was snel geïrriteerd en ik vond het moeilijk om begrip voor zijn situatie op te brengen. Ik vond het moeilijk om hem weer te vertrouwen. Eerst zien, dan geloven was mijn motto. Hij had zoveel dingen voor mij verzwegen. Zo wist ik helemaal niet dat hij die pillen niet slikte, maar snoof."
Johan: "Ik wist dat ik moest stoppen met die pillen. Ik zou er echt geen 50 mee worden. Maar het was zo moeilijk: ik was 24 uur per dag met gebruik bezig. Ik gebruik nu al een tijd niet meer, maar het blijft lastig. Als ik veel stress heb, zoals nu, krijg ik toch weer ‘trek’. Ik blijf verslavingsgevoelig." ‘'Psychische problemen worden door veel instanties totaal niet serieus genomen", zegt Carola fel. "Dat een verslaving een ziekte is, realiseren mensen zich al helemaal niet."
Johan volgde ondertussen de deeltijdbehandeling bij VNN in Emmen. Deze deeltijdbehandeling is er voor mensen die al met hun gebruik zijn gestopt maar hulp nodig hebben bij het opbouwen van een bestaan zonder drank of drugs. Voor hem werkte dat, zo zegt hij zelf. "Je leert er veel dingen die je in de praktijk kunt toepassen en je leert de dingen die gebeurd zijn te accepteren. Daar is tijdens de deeltijdbehandeling echt ruimte voor."
Carola: "Het voelt prettig om bij VNN te zijn, niet veroordelend. Ook als ‘partner van’ voel ik me hier gezien. Dat had ik nodig. Ik zag dat Johan vooruitging, maar we zaten totaal niet meer op één lijn. Johan leerde oplossingen te zoeken, maar ik bleef hangen in de problemen en mijn eigen boosheid en kon hem daarin niet volgen. Ik vond de situatie ook heel lastig voor onze kinderen van vijf en acht. Aan de ene kant wilde ik geen dingen achterhouden, aan de andere kant vond ik ze te jong voor de waarheid. Ik was opgelucht dat ik met deze gevoelens bij VNN terechtkon en dat ik samen met Johan partnertherapie kon volgen."
Blijf met elkaar praten
"Andere mensen in dezelfde situatie als wij zou ik adviseren om met elkaar te blijven praten", zegt Carola. "Je hoeft elkaar niet te begrijpen, zolang je maar weet wat er in de ander omgaat. En wacht niet te lang met samen hulp zoeken, eventueel samen met je kinderen, mits die daarvoor oud genoeg zijn."
Johan: "Ik zal het advies van de VNN-medewerker ook altijd onthouden: mocht het nodig zijn, dan kun je hier terugkomen."