“Ik hou eigenlijk niet zo van praten.” Jayden geeft tijdens dit interview veel korte antwoorden en zegt vaak ‘ik weet het niet’. Tóch wil Jayden (17) meewerken aan dit interview. Want het is goed als andere gameverslaafde jongens en meisjes lezen dat je hulp kunt zoeken.
Wat op zijn elfde ooit begon als 'leuk computerspelletjes doen', groeide in de jaren daarna uit tot iets waar hij niet meer mee kon stoppen. “Het ging slecht met me, ik zat vaak meer dan twaalf uur per dag achter het scherm.” Hij kreeg er steeds meer last van dat hij regelmatig tot 2 uur ’s nachts doorgamede. “Ik viel in slaap in de klas. Ik moet vroeger op bed, dacht ik.” Daarom ging Jayden enkele maanden geleden op eigen initiatief hulp zoeken. Hij wist wat VNN was, omdat zijn vader daar ooit opgenomen was met drankproblemen.
Trillende handen
Jayden zit in het eerste jaar van een ict-opleiding, heeft een jongere broer en zijn ouders zijn sinds een paar jaar gescheiden. Hij woonde eerst bij zijn moeder, daarna een jaar bij zijn vader en sinds kort weer bij zijn moeder. “Toen ik bij mijn vader was, liep het uit de hand. Ik kon gewoon de hele tijd doorgaan met gamen. Niemand merkte het, mijn vader was er vaak niet.” Zijn ouders vonden het niet fijn dat hij steeds gamede, vooral zijn moeder niet. Hij had vaak ruzie. “Maar daar wil ik verder niets over vertellen,” zegt Jayden.
Kill-kick
Bij de vraag wat er zo leuk is aan gamen, veert hij op. “Je doet het met vrienden, je moet presteren, je krijgt beloningen.” Enthousiast gaat hij verder: “Het geluid als je een ‘kill’ maakt… dat vind ik geweldig. Voor die tijd zit ik met trillende handen, omdat ik niet zo goed ben als sommige anderen. Als dat geluidje dan klinkt… Yes, eindelijk! Daar krijg je een kick van.”
Jayden is het eens dat gamen verslavend werkt. “Die games zijn bewust zo in elkaar gezet. En bovendien zo gemaakt dat je steeds extra spullen moet kopen om het leuk te houden. Dus het is ook nog duur.” Of hij zijn online-vrienden ‘in het echt’ kent? “Sommigen wel, sommigen niet. Ik weet dat er wel meer zijn die vaak achter de pc zitten. Maar volgens mij niet zo lang als ik. Niemand weet dat. Ook niet dat ik hulp heb.”
Liever binnen
Hij heeft elke week een afspraak van een uur met VNN-hulpverlener Henk. Jayden vindt het lastig om daar veel over te vertellen. “We praten vooral over de strijd met mijn ouders en over hoe ik met andere mensen omga, enzo. Henk zegt dat we dát eerst moeten aanpakken, daarna gaan we ons pas focussen op het gamen. Hij zal in de toekomst ook mijn ouders erbij gaan betrekken, dan krijgen we dus gezinstherapie.. Dat lijkt mij wel goed.”
Ondanks dat de gesprekken dus weinig over het gamen zelf gaan, vindt Jayden dat het al veel beter met hem gaat. “Ik game wel, maar nog maar twee uur per dag ofzo. Ik mis het niet eens zo heel erg.” Wat hij nu met al die tijd doet? “Ik slaap meer en ik maak mijn huiswerk. Nee, ik ga niet vaker naar buiten, ik ben liever binnen.”
Het móet gewoon
Jayden weet niet zeker of het dankzij de aanpak van VNN is dat hij nu minder gamet en minder vaak ruzie heeft. Wel ziet hij de noodzaak ervan in: “Ik doe liever wat anders. Maar toch wil ik het, het móet gewoon.”
En als de gesprekken nu zouden stoppen, wat dan? “Ik denk dat ik niet meteen weer meer zou gaan gamen. Ik heb meer vertrouwen in mezelf en ik heb de knop omgezet. School is belangrijk.”