Over een paar weken gaat Robin naar de jongerenkliniek van VNN, in Eelde. Het lukt hem niet zelf om langer dan drie dagen te stoppen met blowen. Hij ziet er best tegenop. Om nu echt te gaan dealen met zijn problemen en te moeten praten in een groep. “De stap naar VNN is sowieso de betere keuze, in plaats van door blijven gaan met gebruiken.”
Foute vrienden
Vanaf zijn 12e had Robin de verkeerde mensen om zich heen. Jongens van 18 en 19 jaar die overal aan konden komen. Gebruik was heel normaal. Hij dronk, blowde en rookte. Slingerde om 4 uur ’s nachts over de fietspaden door de weilanden, zonder dat iemand daar thuis iets van zei. Tijdens de lockdown in 2020 schoot het cannabisgebruik van Robin omhoog. “Ik had het niet meer in de hand. Overdag had ik niks anders te doen, dus blowde ik maar.”
Van schoolverslag naar VNN
Blowen was niet het enige waar Robin mee kampte. In een paar jaar tijd heeft hij drie trajecten bij psychologen gehad. “Eerst bij de GGZ, toen EMDR, daarna gesprekstherapie en uiteindelijk weer EMDR.” Doordat hij zoveel blowde had de behandeling weinig effect. Voor een verslag dat hij schreef voor school, kwam hij veel te weten over VNN. “Als ik dan toch de stap ging zetten naar hulp, wilde ik hier heen.”
In overleg met zijn psycholoog werd hij aangemeld voor de voorbereidende groep voor jongeren. “Dat was heel fijn. Ik hoefde nog niet veel te delen over mijn eigen situatie. We kregen tips en leerden hoe verslaving in het brein werkt. Ook kregen we handvatten voor wat je zelf kunt doen om meer regie te krijgen. Ik hoorde hier al hoe mijn traject er mogelijk uit kon gaan zien. Daarna kwam de intake.”
Geen stempel, eerst praten
Robin gaat nu nog één keer per week naar de psycholoog op de polikliniek van VNN. Hij is blij met de gesprekken die ze voeren. “Ik krijg niet gelijk een stempel, ze luistert echt naar mijn verhaal en pakt de juiste dingen op. Het is fijn dat ik het op een slechte dag ook over koetjes en kalfjes kan hebben. Dan gaat het de keer erna weer over mijn problematiek.”
We zorgen goed voor elkaar
Voordat hij de kliniek in gaat, over een paar weken, heeft hij nog een afscheidsfeestje met vrienden. Echte vrienden. “Ik heb nu veel lieve mensen om me heen, we zorgen goed voor elkaar. Ik heb lang gewacht met vertellen over mijn traject, tot ik er echt klaar voor was. Mijn ouders reageerden verbazingwekkend goed. En klasgenoten en vrienden vroegen direct of ze langs konden komen en hoe ze er voor me kunnen zijn.”
Robin stelt zich in op een langer traject, van zeker vier of vijf maanden. Hij heeft bescheiden ambities voor als hij uit de kliniek komt. “Ik zou dan graag plannen willen gaan maken. Zorgen dat er een toekomstbeeld voor me is.”
