De eerste keer bij de partnergroep kan Wietske (45) zich nog goed herinneren. “Doodeng vond ik het. En ook heel emotioneel.” Als het om de verslaving van haar man ging ervaarde ze “vette schaamte”.
Het was de behandelaar van haar man die Wietske destijds op de partnergroep wees. Haar man was toen al een tijdje in behandeling bij VNN. “In het begin dacht ik: hij gaat naar VNN. Mooi, nu drinkt hij nooit meer.”
Jezelf stevig houden
Het gáát in het begin ook heel goed. Maar haar man krijgt een terugval. En nog een. Het trekt een zware wissel op Wietske en het gezin (2 kinderen). Wietske zoekt contact met de praktijkondersteuner van haar huisarts. “Ik wilde mezelf stevig houden, handvaten krijgen om niet steeds mijn humeur te laten beïnvloeden.” De ondersteuning van de praktijkondersteuner helpt. Maar niet genoeg. Wietske mailt uiteindelijk de behandelaar van haar man.
“Het gaat ook niet goed met mij.”
En zo kwam Wietske bij de partnergroep terecht.
Gespannen thuissituatie
In de groep treft ze mensen die in dezelfde situatie zitten. Dat levert direct veel herkenning op. “Het is fijn dat je niet veroordeeld wordt, je verhaal kwijt kunt.”
Thuis is de situatie vaak gespannen, moeilijk. “Het ergste vind ik zijn onbetrouwbaarheid. Je weet nooit hoe de vlag er bij hangt. Maar ook in praktische zin: dan zegt hij dat hij die avond kookt en dan kom ik thuis en komt wéér alles op mijn schouders terecht.”
Invloed op het gezin
“Als hij drinkt is het net alsof hij geen onderdeel meer uitmaakt van het gezin. Het is hij aan de ene kant en ik en de kinderen aan de andere kant”. En dat is precies waar de partnergroep van VNN volgens Wietske het verschil maakt. “Bij VNN weten ze wat verslaving is, wat het doet met de omgeving.”
“Ach, een biertje thuis kan toch wel?!”
Iets dat de buitenwereld niet altijd begrijpt. Dat vindt Wietske lastig. Ze herinnert zich dat toen haar man net uit de kliniek kwam, een familielid tegen hem zei:
“Ach, een biertje thuis kan toch wel?!”
Je verhaal kwijt kunnen
Voor Wietske voelt het goed om dit soort vervelende situaties in de partnergroep te kunnen bespreken. Gelukkig kan dat sinds een aantal maanden ook weer face to face. Toen corona uitbrak kon de partnergroep tijdelijk niet bij elkaar komen.
“Ik merkte pas hoe belangrijk de groep voor me was, toen ik er een tijdje niet heen kon. Als je me vraagt wat ik het heftigst vond aan het hele coronagebeuren, was het dat. Ik kon nergens meer mijn verhaal kwijt. Uiteindelijk heb ik de systeemtherapeut gebeld en een uur lang uitgeraasd.”
Spiegelen van gedrag
Dat er een systeemtherapeut bij de groep zit, vindt Wietske heel waardevol. “Hij spiegelt mijn gedrag, leert me dat ik ook voor mezelf moet zorgen. Laat me inzien dat mijn eigen gedrag ook niet altijd helpend is.”
“Ja”, zegt Wietske lachend, “ik ben na de groep wel eens thuisgekomen met een ‘sorry’ voor mijn man. Ik doe ook niet alles goed.”
Bevestiging dat je op de goede weg zit
Na de partnergroep voelt het voor Wietske dan ook alsof ze weer kan “aanscherpen”. “Ik kom altijd weer ontspannen bij de partnergroep weg. Het is voor mij een bevestiging dat ik op de goede weg zit.”
Op de vraag of Wietske de partnergroep ook zou aanraden aan andere mensen die in deze situatie zitten, antwoordt ze volmondig ‘ja’. “Als je vastloopt, doen! Je moet er wel voor open staan, bereid zijn je verhaal te doen. Maar verder, iedereen is er voor geschikt. Ja… ook mannen.”
*Dit verhaal is waarheidsgetrouw opgeschreven. Uit privacyoverwegingen is de naam ‘Wietske' gefingeerd en heeft de persoon op de foto niet te maken met de inhoud.