Beschermd Wonen: Het verhaal van Julia
“Toen ik de term Beschermd Wonen voor het eerst hoorde, vond ik dat maar raar. Is dat een huis in de bossen ofzo? Maar later snapte ik wel waarom het zo heet: het beschermt je tegen jezelf, tegen de verleidingen. Ik heb me er inderdaad veilig gevoeld.”
We spreken Julia (32) 2 maanden na haar ontslag uit een van de VNN-locaties voor Beschermd Wonen. Voor ze daar ruim 2 jaar geleden kwam, zat ze volledig aan de grond: “Ik was verslaafd aan speed en valium, had grote schulden, geen woning, niets meer. Instanties als de politie en gemeente hadden het helemaal gehad met me. Begrijpelijk, ik was de liefste niet: ik handelde, jatte wel eens wat, ging met verkeerde mensen om, had overal schijt aan.”
Sinds 2011 had Julia af en toe contact met VNN. “Maar ik zag mijn drugsgebruik nooit als een probleem. Dat kwam pas later, toen ik 30 werd, niets bereikt had in mijn leven en letterlijk alles kwijt was. Ik ging de oudere verslaafden met wie ik omging ineens met andere ogen bekijken. Zo wilde ik niet eindigen.”
Verwerken
In samenspraak met haar toenmalige begeleider van het FACT-team koos Julia voor een opname in een kliniek van VNN. Tegen beter weten in dacht ze dat het na 2 weken wel klaar zou zijn. Het inzicht dat een langer traject beter voor haar was, volgde gelukkig snel. “Ik had erg veel te verwerken. Logisch, ik gebruikte sinds mijn puberteit en vóór die tijd waren er al spanningen thuis.”
De opname ging van weken over in maanden. Al die tijd werd haar de mogelijkheid van Beschermd Wonen in het vooruitzicht gesteld. “Eerst dacht ik: wat een onzin, ik weet heus wel hoe ik moet koken en wassen en zo, ik hoef niet betutteld te worden. Maar in werkelijkheid gaat het natuurlijk om hele andere dingen. Zo word je bijvoorbeeld geholpen als je trekmomenten hebt en je wordt begeleid om je financiën op orde te krijgen. Ik zit nu in de schuldsanering, nog 2 jaar en dan ben ik overal vanaf.”
Grenzen
Een andere belangrijk leerpunt was de herkenning van haar eigen gedragspatronen: “Ik heb adhd, ben chaotisch. Langzaam maar zeker heb ik geleerd beter te plannen en mijn afspraken na te komen. En ook om te zeggen wat ik écht denk en voel.”
Gevraagd naar een voorbeeld: “In de beginperiode had ik gesprekken met mijn begeleider in Beschermd Wonen, volgde ik schematherapie én praatte ik wekelijks met mijn FACT-begeleider. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat al die gesprekken mij te veel werden, mijn hoofd liep óver. Dat vond ik hartstikke moeilijk, ik vond namelijk dat ik het wél allemaal tegelijk moest kunnen. Omdat ik voorheen altijd alles verpestte, wilde ik me nu extra bewijzen, deed ik té erg mijn best. Dus was het een grote opluchting dat mijn begeleiders mij juist een compliment gaven omdat ik zélf mijn grenzen aangaf.”
Op maat
Over de vraag wat het belangrijkste is dat ze de afgelopen 2 jaar heeft geleerd, hoeft Julia geen seconde na te denken: “Mezelf worden. En dat de tijd geven. Alles wat me is aangeboden, heb ik volledig gebruikt.” Ze weet dat de term ‘zorg-op-maat’ afgezaagd klinkt, maar zij heeft het wel degelijk zo ervaren. “De begeleiding wordt echt persoonlijk afgestemd. Wat voor mij werkt, werkt niet voor een ander. Mijn vaste begeleidster wist precies hoe ze met mij moest omgaan. Ze zat me achter mijn kont aan als het nodig was en gaf me tegelijkertijd veel vrijheid, zodat ik zelfvertrouwen kon opbouwen.”
Enorme overgang
Sinds kort woont Julia zelfstandig. Trots? “Ja, ik ben best trots dat ik zo heb doorgezet.” Eerlijk voegt ze eraan toe dat er ook moeilijke momenten waren. Ze had weliswaar nooit een terugval, maar ze miste soms de spanning van het vroegere leventje. “En ook nu heb ik nog weleens het gevoel dat ik eigenlijk nergens écht bij hoor. Ik pas niet meer bij de club van gebruikers, maar het is tegelijkertijd een enorme overgang naar de gewone-mensen-wereld. Maar ik ben niet eenzaam: ik zie mijn moeder en broer regelmatig en mijn vriendinnen. En ik heb nieuwe mensen overgehouden vanuit het Beschermd Wonen.”
Op dit moment heeft ze nog ondersteuning van een adhd-coach en ook de gesprekken met haar begeleider lopen nog een poos door. “Daar ben ik blij om, want nu begint het eigenlijk pas echt hè. Nú moet ik het vasthouden: mijn afspraken blijven nakomen, mijn financiën niet laten versloffen, geen terugval krijgen.”
Ze knikt op de vraag of ze daar optimistisch over is. “Ja, ik denk dat ik het ga redden. Ik kwam laatst een groepje tegen waar ik vroeger mee omging. Zwaar onder invloed, nog altijd met hetzelfde bezig. Ik ben zó blij dat ik uit die wereld ben.”
Dit verhaal is waarheidsgetrouw opgeschreven. Uit privacyoverwegingen is de naam ‘Julia' gefingeerd en heeft de persoon op de foto niet te maken met de inhoud.