Ooit was ze een goede vriendin van me.
Haar moeder gebruikte heroïne toen ze zwanger was. In haar jeugd had haar moeder ook een alcoholafhankelijkheid, was ze nicotine-afhankelijk en emotioneel niet erg betrokken. Ze was niet betrouwbaar, veel afwezig, onvoorspelbaar en niet consequent. Eigenlijk had haar moeder veel eigenschappen die je niet zoekt in een moeder. Een erg instabiele thuissituatie dus.
Toch kwam ik daar graag thuis. Waar mijn moeder streng was en wij regels hadden, mocht daar alles. Direct na het wakker worden met chips en ranja voor de televisie ontbijten en onbeperkt snoep, zolang we ergens op de dag maar wel een stukje komkommer aten. Dat was daar prima. We mochten ook tot laat ’s avonds naar buiten en dat mocht bij mij thuis echt niet. Zij kwam graag bij mij thuis, en ik ging het liefst naar haar huis. Ik ging bij haar logeren en zei dan tegen mijn moeder dat haar moeder thuis was, terwijl zij de hort op was. Dat betekende dat wij dus alleen thuis waren of buiten op straat hingen.
Achteraf gezien is het gek dat ik daar mocht zijn, maar mijn moeder wist niet van de problemen af in dat gezin. Ik heb veel van die vrijheden geprofiteerd in mijn jonge jaren en ben er uiteindelijk gelukkig niet minder van geworden.
Onze vriendschap bleef bestaan, maar hoe ouder we werden, hoe vaker we irritaties hadden. We hadden onze eigen struggles die we wel met elkaar bespraken, maar toch draaide het er vaak op uit dat het over haar ging en ik haar probeerde te steunen. Ik voelde me soms echt haar therapeut in plaats van een vriendin.
Wist je dat kinderen van ouders met verslavingsproblematiek en psychische problemen zelf ook heel kwetsbaar zijn voor deze problematiek? Zij krijgen gemiddeld 5 keer vaker hulpverlening dan andere kinderen. Nederlands onderzoek laat ook zien dat 65% van de kinderen van ouders met psychische problemen zelf ook psychische problemen heeft. Dat was bij haar dus ook zo. Zo worstelde ze jaren met zichzelf. Somberheid, depressief af en toe, automutilatie, veel blowen, harddrugsgebruik wat soms uit de hand liep. Veel angsten en onzekerheden. Het was eigenlijk niet meer toevallig te noemen dat letterlijk al haar partners overmatig alcohol of drugs gebruikten. Haar relaties gingen “heftig aan”, en ook weer “heftig uit”. Hoe ze zich ook voelde, het was altijd intens.
Een aantal jaren geleden heb ik de vriendschap verbroken omdat het voor mij té intens werd. Het zoog ontzettend veel energie, het ging alleen over haar, en ik haalde er niets positiefs meer uit. We hebben elkaar een aantal jaren niet gesproken, tot ze me onlangs onverwachts benaderde. Ze wilde dood, zei ze. De trauma’s vanuit haar jeugd kon ze niet meer aan, hoe hard ze ook haar best deed. Natuurlijk ben ik ontzettend geschrokken, en ik heb direct gehandeld. Als ze emotioneel is, is ze impulsief, dus ik was bang dat ze zichzelf echt zou doden. Ik heb gebeld met de zelfmoordlijn en haar familie ingeschakeld, en die hebben het verder opgepakt.
Toch ben ik het contact niet meer aangegaan, uit zelfbescherming. Het voelde heel egoïstisch, maar om de patronen van vroeger te voorkomen, leek me dit het beste voor mijzelf. Maar jeetje, wat vond ik het moeilijk om dat besluit te nemen. Elke dag denk ik aan haar en hoop ik dat ze gelukkig wordt.
In ons werk komen we veel soortgelijke verhalen tegen. Veel kinderen, pubers, jongvolwassenen en zelfs mensen die zelfs al een eigen gezin hebben, worstelen nog steeds met de gevolgen van de verslavingsproblematiek van hun ouders. Een verslaving heb je namelijk niet in je eentje. Gelukkig is VNN er ook voor naasten. Op de website kun je lezen wat de mogelijkheden zijn. Heb je zelf als naaste behoefte aan ondersteuning, of ken je iemand bij wie dit probleem ook speelt? Schroom dan niet om contact op te nemen.
