Wist je dat kinderen van ouders met verslavingsproblematiek statistisch gezien vaker zelfmoord plegen? Daar kwam ik recent helaas op een persoonlijke wijze achter.
Toen ik de naam van haar zus op mijn telefoon zag staan, voelde ik direct dat het foute boel was. Onlangs schreef ik over haar: mijn vriendin die me onverwachts had benaderd omdat ze dood wilde. Verslaafd geboren, vele trauma’s opgelopen in het leven en niet meer in staat deze te verwerken. Het contact had ik de laatste jaren wat afgehouden omdat het te veel van me vergde, maar ik hield nog wel van haar. Logisch, want sinds mijn zevende levensjaar waren we vriendinnen.
Ondanks dat ik even geen contact met haar wilde, dacht ik elke dag aan haar. Bijna dwangmatig checkte ik haar Facebook om te kijken of ze nog iets had gepost. Zo wist ik de laatste tijd in ieder geval dat ze nog leefde. En net, twee dagen voor haar dood, besloot ik om daar mee op te houden. Juist omdat ze zo veel energie opeiste, hield ik het contact af, en op deze manier was ik er toch te veel mee bezig. Ik verwachtte dat haar zus me belde om te vertellen dat ze een zelfmoordpoging had gedaan en dat ze in het ziekenhuis lag. Het bericht was echter veel erger dan ik had verwacht, want… ze was dood. Gewoon dood. Weg. Voor altijd.
De uitvaart paste precies bij haar. Muziek, biertjes, zon en heel veel kleur. Het deed me denken aan alle keren dat we haar huis hadden geverfd. Nu ben ik totaal niet handig, maar ik liet me elke keer optrommelen om het huis te verven. En dan niet gewoon één muur een kleur geven, maar elk kozijn een andere kleur. Zie je het voor je? Ik vond het echt verschrikkelijk lelijk, maar zij vond het fantastisch. Ze was zelf ook een heel kleurrijk persoon. Haar prachtige lange blonde haren hebben alle kleuren van de regenboog wel gezien volgens mij.
Onder tromgeroffel is ze uitgezwaaid naar het crematorium. Haar moeder was tot het einde bij haar. Dat vonden ze een mooie gedachte, samen met haar moeder bij haar geboorte, en samen met haar moeder bij het einde op deze wereld. Wat ik super knap vind is dat haar moeder al jaren clean is, en nu ook niet is teruggevallen. Terwijl ze veel pijn heeft. Hoe moet ze nou verder zonder haar? Een ouder die een kind verliest.. oef..
Sinds haar uitvaart vraag ook ik me af hoe ik zonder haar zou moeten leven. Terwijl we elkaar de laatste 2 jaren niet meer spraken. Ik besefte dat ik met geen enkele vriendin zoveel ruzie heb gehad als met haar. Sinds klein af aan al. Haar zus lachte ons op oudere leeftijd nog altijd uit omdat ik ooit eens bij mijn vriendin in haar dagboek had geschreven dat het uit was. We waren toen een jaar of 11. Ondanks de ruzies kwam het altijd weer goed. Wat nu pijn doet is dat we het nooit meer goed kunnen maken. Ze heeft het uitgemaakt, definitief.
