Iedereen, vanuit elke hoek van de samenleving, kan VNN bellen voor advies. Een dergelijk adviesgesprek is kosteloos en mag anoniem. Preventiemedewerker Nathaly de Wind vertelt over haar ervaringen.
“Jullie moeten gewoon op één lijn gaan zitten!” Toen ik vroeger als MDFT-therapeut werkte, was dit één van mijn stokpaardjes. Ik predikte dit vol overtuiging aan ieder ouderpaar met conflicten.
Tot mijn vriend en ik zelf kinderen kregen. Toen merkte ik dat ik op één lijn zitten bijna een utopie vind. Wij zijn ontzettend verschillend en dat kan flink botsen. En als ik moe ben (wat je met kleine kinderen vrijwel altijd bent) heb ik weinig ruimte voor een goed gesprek. Ik wil dan gewoon dat hij dat hij zijn waffel houdt en doet wat ik zeg. Maar goed, zo werkt het (helaas) niet. Inmiddels hebben we geleerd dat we onze verschillen met respect moeten benaderen.
Eerder had ik een gesprek met twee ouders die ook erg verschillend zijn en daar tegenaan lopen in de aanpak van de problemen van hun kind. Ze hebben een kind wiens leven sinds de middelbare school wat gestagneerd is. De zoon is inmiddels ruimschoots in de 20, thuiswonend, geen sociaal leven, geen diploma, alleen een bijbaan voor een paar uur per week. Daarnaast blowt hij de hele dag door. Na onderling veel conflicten erover te hebben gehad heeft vader zich wat teruggetrokken over dit onderwerp. Moeder is als een barmhartige samaritaan, zoals ze zichzelf noemt, aan het pappen en nathouden. Een aantal heftige levensgebeurtenissen deed hen echter beseffen dat ze de situatie met hun kind niet meer wilden gedogen, maar ze wisten niet hoe ze het moesten aanpakken. Daarom belden ons voor hulp.
De afstand tussen ouders viel direct op en ik probeerde ze letterlijk dichtbij elkaar te brengen door ze hun stoelen bij elkaar te laten zetten. Dan zeg ik altijd dat het voor mij makkelijker is als ze dichtbij elkaar zitten omdat het anders een tenniswedstrijd wordt, maar eigenlijk is het een tactiek. Vervolgens keek ik naar de patronen in het gesprek, en zag ik wat de ouders bevestigden: de afstand tussen hen. Moeder emotioneel, vader gefrustreerd, ieder op hun eigen eiland. Er was al zo veel gebeurd en ze hadden al zo lang niet hierover met elkaar gepraat dat er een hoge drempel was ontstaan.
Mijn doel werd niet om met ze naar een oplossing voor hun zoon te zoeken, maar om ze samen te brengen, zodat ze samen een plan konden maken waar ze allebei achter stonden. En dat ze hun verschillen op een respectvolle manier benaderden. Ooit heb ik bedacht dat het soms nodig is dat stellen bij mij op gesprek elkaars hand vasthouden en elkaar in de ogen aankijken als ze met elkaar praten. Vaak praten ze óver elkaar tegen mij, maar niet mét elkaar. Het voelt in de eerste instantie ongemakkelijk, maar je ziet de verbinding vaak met de seconde groeien. Zo ook bij dit stel. Ze konden naar elkaar uitspreken wat ze voelden, wat ze van elkaar verlangden in deze situatie en wat ze nodig hadden aan steun van elkaar. Vader zijn frustratie kon worden gezien als kracht waar moeder zich aan kon vasthouden. Moeder haar emoties werden ingezet om vader te helpen zich ook kwetsbaarder op te stellen. Ondertussen bleven ze elkaars hand vasthouden, en zag ik warme en liefdevolle blikken tussen hun heen en weer gaan. Deze intimiteit hadden ze al lang niet ervaren, zeiden ze. En het gaf ze vertrouwen.
Wij bij afdeling Voorlichting en Preventie zijn geen relatietherapeuten. Wel hebben we veel te maken met relaties die, door onder andere middelengebruik, moeilijkheden ervaren. Mocht je hier ook mee te maken hebben en ook advies willen? Bel dan voor een afspraak naar 088 234 34 34.
