Ervaringsverhalen

Gevraagd naar hoe allemaal begon, schetst hij een jochie met verslaafde ouders dat op zijn 7e al voor zichzelf en zijn jongere zusje moest zorgen en uit stelen ging om te kunnen eten. Vanaf zijn 13e ging Patrick experimenteren met drank en wiet, waar snel coke en heroïne bijkwamen.

“Toen ik mijn alcohol- en drugsgebruik onder controle had, wilde ik ook van mijn tabaksverslaving af. Ik wist dat dat alleen kans van slagen had als ik een commitment zou aangaan én een poos in een niet-rokers omgeving zou zijn.”

Stel, je hebt als verzorgende een cliënt met een alcoholprobleem op de afdeling van het verpleeghuis waar je werkt. Schenk je dan op zondagochtend voor het eten wel of niet een borreltje voor de bewoners?

Je bent 17 en hebt net ruim 5 maanden in een verslavingskliniek doorgebracht. Daar ben je afgekickt en heb je een intensieve behandeling gevolgd. En dan sta je op een dag opeens weer buiten. Niet langer tussen de muren van de kliniek.

"Ik vermoed dat het percentage alcoholverslaafden in ons gebied hoger is dan gemiddeld"

“De niet-veroordelende opstelling van mijn begeleider.” Robert weet zeker dat dat een van de belangrijkste dingen was die hem van zijn verslaving aan alcohol én roken heeft afgeholpen. “Plus mijn doelbewuste visualisatie van het akelige sterfbed dat mij stond te wachten als ik zou blijven roken.”

Na 15 maanden samen in de gezinskliniek De Borch te hebben gewoond, gaat het weer goed met ons. Maar 2½ jaar geleden zag het er allemaal heel anders uit.

Ik ben nog maar 54, maar ik loop al jaren bij huis. Afgekeurd voor de bouw, kapotte rug, verveling, je kent het wel. De trek in drank kwam steeds vroeger op de dag. Op 't laatst dacht ik alleen nog maar aan bier. Dus hup, naar het café. Of naar hiernaast, m’n buurman lustte er ook wel pap van. Hij is mijn maat. “Gedeelde zonde, is halve zonde!”, dat was ons motto.